John Zeilmaker overleden [26-1-2006]
Johannes Evert Zeilmaker (John) 22 september 1944
overleden op 26 januari 2006
Geen Elfstedentochten,
geen Paris-Brest-Paris,
geen klassiekers meer.
Lange afstanden, fietsen,
hardlopen, wandelen en schaatsen,
was zijn lust en zijn leven.
tot het plotselinge einde doorgezet en
gestreden, onze John “de fries”.
Hij heeft zijn laatste tocht gereden.
voor velen onverwacht en voor ons plotseling,
na een kort herstel, is in het ziekenhuis
overleden mijn lieve papa en onze
onvergetelijke broer, zwager en oom
Johannes Evert Zeilmaker (John)
22 september 1944
De crematieplechtigheid heeft plaatsgevonden op
donderdag 2 februari om 16.00 uur in aula 1
van het Yarden crematorium “Goutum”,
Yndyk 1 te Goutum.
Ik ken John sinds 2003 toen ben ik begonnen met randonneuren. John nam altijd
de maximale geniettijd tijdens brevetten en kon zijn rijschema altijd scherp
timen. Zeker in 2003 heb ik vaak met John opgereden en heeft mij wegwijs gemaakt in de randonneurswereld.
Tijdens de brevetten maakte hij op meerdere plaatsen
een stop voor een koffie of iets anders. Iedereen kende John op die plaatsen,
de keren dat ik ben mee opgestopt was dat heel gezellig. Hij was niet te beroerd
om een verloren randonneur op sleeptouw te nemen, maar John pedaalde lekker
tussen de 25 en 28 km/h regelmatig door, waarbij zo min mogelijk werd geschakeld.
John kwam ook op zijn fiets van Leeuwarden naar Ossendrecht om vervolgens direct
van start te gaan met een 400km brevet of na PBP2003 via de diagonaal Paris –
Strassbourg naar Leeuwarden.
Het laatste deel van de LEL2005 was voor de late finishers erg zwaar door de regen en het drukke spitsverkeer rond om Londen. John was daar hevig van ontdaan.
We zullen John missen!
Robert www.lammerts.net
Uit de verschillende randonneurskringen zijn de volgende uitspraken gekomen.
Tijdens de 400 km vanuit Lonneker in 2003 maakte ik voor het eerst kennis met
hem. Ik zat in een een groep van zo’n acht man die hij terugloodste. Wat zat
ik stuk toen, in mijn eerste jaar als langeafstandsfietser, en wat was ik blij
dat ik in dat groepje zat. Men verzekerde mij dat je er met John op kon rekenen
dat je altijd, weliswaar niet al te snel, maar wel zeker binnen de tijdslimiet
aankwam.
We zullen hem het komend jaar missen met zijn immer korte fietsbroek, zijn
bijzondere stemgeluid en bijna niet kapot te krijgen goede humeur.
Een randonneur in hart en nieren, die een biertje onderweg niet schuwde.
Ik hoop dat ze daarboven ook aan fietsen doen, anders verveelt hij zich vast.
Klaas Wijnma
Dit is een zeer trieste mededeling. John was altijd zeer behulpzaam, aardig,
een Fries en hij kende iedereen. Na de LEL hebben wij ook nog heel wat emoties
gezien.
We zullen hem gaan missen!!!
Ik zal zijn eeuwig optimisme en zijn instelling als levensgenieter missen.
Ad Castelijns
Achterin het peloton zal het nooit meer hetzelfde zijn.
Ivo Miesen
Wat een slag, ben er eigenlijk aardig stuk van.
John zal door half fietsend NL gemist worden, want hij kwam steevast op
bijna alle grotere toertochten. Heb hem dus vanaf ongeveer 1995 tot 2003
haast elke zaterdagse fietstocht gezien en uiteraard op de brevetten
eveneens.
Toevallig had ik het er met Ivo nog over hem, had een aantal jaren geleden
een Tacx aan hem doorverkocht voor op zijn sportzoldertje, zodat hij ‘s
winters ook in conditie kon blijven.
Ik zal hem ontzettend missen!
Yvana
Dat is een erg trieste mededeling.
Inderdaad, John was nog een van de echte randonneurs. Altijd
optimistisch en liet zich niet opjagen of gek maken.
We verliezen in hem een hoeksteen van de Randonneurswereld.
Zeker gezien in het licht dat hij nog verantwoordelijk is voor
het opzetten van een brevettenserie in het noorden van het land.
Ik zal hem missen.
Gerrit Schotman
Wat een naar bericht.
We hebben John de laatste jaren regelmatig meegemaakt. Na de reunie van PBP
is hij met ons mee teruggereden in de auto en hebben wij meer van zijn
achtergrond vernomen.
Zijn levensfilosofie zullen we niet gauw vergeten. Een zeer markante randonneur hebben wij hier verloren.
Joop van Beek
I am sorry to hear the sad news about John. I did not get to ride
with him, but did meet him at the London start of both the previous
LELs. In the 2001 LEL, John earned the reputation of having a few
beers to help him along, apparently finishing in a ‘merry state’.
When I met him last year as he checked in with his clubmates, we all
had a good laugh with him about his drinking exploits. A real
character and a sad loss to the randonneur world.
Tim Wainwright
This is sad news. Though I only met John briefly during my LEL registration
duties, he seemed a very entertaining and interesting character.
John Davies
Sprakeloos….
Net terug van een trainingsweekje op de Canarisch Eilanden, en
meermaals tijdens het fietsen aan hem gedacht en de voorpret om met
hem in Friesland te fietsen.
Ik denk dat er weinig mensen zijn die niet eens een beroep hebben
gedaan op zijn functie als informele bezemwagen van ons
randonneurspelotonnetje.
Mijn eerste ontmoeting met hem, tijdens de Mergelheuvelland2daagse,
ik vergeet het nooit, een ‘stevig gebouwd’ persoon komt de kroeg uit
ergens in Limburg, met tussen de tanden een schotel met twee stukken
vlaai erop en in beide handen een glas bier. En het verhaal dat hij
die avond na afloop van de 130 km. nog 100 km naar het noorden zou
rijden om de dag erop nog naar Leeuwarden te koersen. Een jaar later
reed ik mijn eerst brevetten en leerde ik hem kennen als John.
J.P. Broekhoven
John Zeilmakers dood! Enorm geschrokken en geschokt.
Deze robuuste kerel met zijn Zeilmakers’ stemgeluid en altijd prominent aanwezig
waar prestatieve, langere fietstochten moesten worden verreden.
Het is moeilijk voor te stellen, want , inderdaad, overal kwam je hem tegen en
inderdaad zeer velen hebben achter in het peleton, aan zijn achterwiel gehangen
en wisten dan met zekerheid dat de thuiskomst veilig was.
Ik was er ook zo ?_n in het laatste PBP-jaar bij de 600 vanuit Lonneker. Ik
kreeg heel veel last van mijn knie en nadat eerst Herman Mandemakers mij op
sleeptouw had genomen nam John het na Munster over. Hij beloofde het tempo op 25 km te houden en dat kon hij als geen ander. Zo kwam ik behouden aan.
Hij vertelde mij eens dat hij de ambitie had net zolang door te willen gaan tot
hij de oudste nederlandse PBP-deelnemer ooit zou zijn. Dat mocht dus niet zo
zijn!
Hans Schouten
Er schieten mij worden tekort daar ik John toch veel heb meegemaakt , Ik zal hem
missen.
Leo Forster
Van John heb ik genoten de keren dat ik henm op de camping , bij de groot
randomnnneurstochten tegenkwam. Voor mij past deze spreuk het best bij hem:
“I did it my way” ; hij was altijd zichzelf. Ik heb hem altijd zeer
aangenaam gezelschap gevonden en een prima vent
Gijs Roovers
Ik kan me nog goed de laatste keer herinneren dat ik John ontmoet heb.
Het was op zondag 21 augustus tijdens een DTC-rit. Het was mijn laatste
lange voorbereidingsrit voor Le Tour Direct en ik deed het dus rustig
aan. Bij de eerste controlepost kwam ik hem en z’n randonneursfiets met
bepakking en al tegen. Samen met een maat van me en John vervolgen we de
tocht. Omdat hij laat gestart is doet hij tegen zijn gewoontes in niet
de langste afstand maar een kortere. Het bevalt hem echter wel in het
wiel van mij en m’n maat en dus besluit hij zich rustig mee te laten
voeren en toch de langste afstand te rijden. In ruil daarvoor vermaakt
hij ons met z’n geweldige verhalen en humor. We hebben het onder andere
over de 100cols tocht die hij in 25 dagen met bagage heeft volbracht.
Hij vond dat ?_n van zijn zwaarste tochten ooit en vind het waanzin dat
ik me aan Le Tour Direct wil wagen, maar is wel erg benieuwd naar de
afloop. Bij de volgende controle trakteert hij ons op een cola, zelf
neemt hij uiteraard een biertje. Wanneer we weer terugkomen in
Driebergen zijn de we laatste die de eindstempel in ontvangst mogen
nemen. We praten nog even gezellig na, bedanken elkaar voor de mooie rit
en zeggen dat we elkaar volgend jaar wel weer zullen zien in
Ossendrecht. Daar zal het helaas nooit meer van komen.
Maarten Klijnstra
Ik mag rustig zeggen, dat ik kapot ben van het overlijdensbericht van
John Zeilmaker.
Ik ben zo vrij geweest om het overlijdensbericht samen met een klein in
memoriam op www.randonneur.nlte plaatsen.
John Zeilmaker was misschien wel DE markantste persoonlijkheid onder de
Nederlandse Randonneurs. Zijn hoog opgetrokken broekspijpen waren handelsmerk.
Wij hebben John leren kennen als iemand met een grote liefde voor de sport,
niet alleen het fietsen, maar ook voetbal kon hem zeer boeien. Zozeer zelfs
dat hij tijdens het rijden van een brevet rustig een voetbalwedstrijd ging
kijken in een caf_, daarna zijn rit vervolgde om zo nog net op tijd af te
stempelen bij de eindcontrole.
Zijn enorme kennis van het nationale en internationale wegennet bracht hem
op plaatsen, waar het niet echt de bedoeling was om te rijden. Zo kwam hij
stee vast uit een andere richting dan de bedoeling was, maar via zijn route
was het mooier fietsen, zei hij dan.
Voor dit jaar had hij het voornemen om vanuit zijn geliefde Friesland een
brevettenserie te gaan organiseren. Wij hopen dat dit zijn doorgang zal vinden.
Een mooier monument voor John Zeilmaker kan er niet zijn
John Omlo
Verschrikkelijk bericht, John was een markant mens.
Gert Lunenborg
Ik had al een tijdje geen mail meer gekeken door omstandigheden en ik
ben even stil geworden na deze berichten. Ik had nog een
nieuwjaarskaartje van hem gehad en dacht eraan om hem nog even te
bellen, wat er dus bij in is geschoten. Ik denk ik zie hem nog wel bij
de brevetten.
De laatste momenten die we beleefd hebben was na LEL op de boot terug
en alle momenten bij de LEL zelf. Al zijn gemopper en zijn emoties,
omdat we niet op hem gewacht hadden.
Ook alle verhalen, die we gehoord hebben bij de brevetten en hoe een
randonneur behoorde te zijn. Ik zal het missen.
Fietsgroeten in mineur,
Ben Commandeur
Geschokt lees ik dit bericht. Waarom, waarom vraag ik me dan altijd af?
Waarom moet er weer een gepassioneerd randonneur afscheid nemen van
het peloton? Ik heb er geen woorden voor…. Mijn gedachten gaan uit naar de
nabestaanden.
Teun Lamens
Nog nooit ben ik zo hard naar een crematie gefietst…..
Het was dan ook weer een randonneurs tochtje als van ouds, nat bezweet kwamen
we binnen. Het deed me goed om al de jongens met de P-B-P shirts te zien zitten.
Mooi was het om samen een applaus voor John te geven, als iemand het verdiend,
dan is hij het!
Hij was voor mij h_t voorbeeld van een echt randonneur….van af mijn eerste
tocht (350km) met hem in 1991 liet hij me niet meer los.
Het is een groot gemis dat hij er niet meer bij mag zijn.
Henk Kamphuis
Met John achterin het peloton
Een herinnering aan John Zeilmaker
Tijdens de gereden randonneurstochten kon ik er tot nu toe altijd vanuit gaan dat ik de laatste niet was. Dat was John Zeilmaker. Hier en daar werd hij opgehouden door een bezoek aan een plaatselijk caf_. Dat be_nvloedde zijn gemiddelde snelheid zodanig dat ik hem makkelijk voor kon blijven.
Maar er waren ook stukken dat we samen de achterste waren. Dit kwam het meeste voor vanaf een stempelpost en het samenzijn eindigde over het algemeen als John dorst kreeg (noem ik het maar).
Achteraf realiseer ik mij dat ik bij elkaar vele uren en honderden kilometers met John samen heb gereden. De gesprekken die wij voerden hadden vrijwel steeds betrekking op de rit die wij reden, de eisen waaraan een randonneur moet voldoen en wat er van een randonneur mag worden verwacht.
Soms hield John een eigen interpretatie aan met betrekking tot de regels. Vooral als het hem zelf goed uit kwam. Maar dat was niet erg. Tijdens een discussie bleef hij bij zijn standpunt, ook als ik kon aantonen dat deze niet klopte.
“Je moet genieten” is een gevleugelde uitdrukking van John die ik altijd zal onthouden. Hij had gelijk, dat moet een randonneur doen. Weliswaar legitimeerde hij enerzijds met deze uitdrukking zijn vele stops onderweg, maar hij doelde ook op de wijze van rijden door sommige andere deelnemers die niets anders waarnamen van de omgeving dan asfalt.
De laatste dagen denk ik steeds vaker terug aan de laatste tocht waarin ik achterin het peloton met John ben opgereden. Dat was tijdens de 1.000 km vanuit Zwolle, juni 2005.
De start was s-avonds. In een klein pelotonnetje reden we zuidwaarts. John en ik achteraan.
Ik kwam in het begin slecht in mijn ritme. Dat was niet erg, want ik had nog bijna 1.000 km om erin te komen. Alleen voelde ik dat het beter was om de anderen te laten gaan. Ook John reed voor mij. Dat was iets wat ik nog niet veel had meegemaakt.
Kilometers lang zag ik de anderen voor mij uit rijden, totdat ik op een gegeven moment te ver achterop raakte.
Een tiental kilometers verderop zag ik een bekende fiets bij een caf_ staan: John had dorst gekregen en zijn eerste stop ingelast. Ik reed door; we zaten net een uur op de fiets.
Het was een mooie rit. Bij Kesteren stak ik de Rijn over. Ergens in de Betuwe stopte ik rond 01.00 uur een poosje om te genieten van het orkest van honderden kikkers.
Ik stopte even later bij een benzinestation om mijn bidons te vullen. Op dat moment passeerde een fietser: John. Hij zag mij niet en ik moest behoorlijk aanzetten om hem in te halen. Gezamenlijk reden wij de rit verder. Wij waren het er samen over eens dat deze tocht van grote klasse was. Maar John vond dat het nog beter kon: er waren te weinig heuvels in opgenomen.
John had ergens in de buurt een bekende wonen. Toevallig had deze ook een caf_. Daarom reed ik even later weer alleen.
Ik ontmoette John weer vlak na een stempelpost. Ik was even gestopt en hij was daar meteen doorgereden. John had er behoorlijk de vaart in. Ik reed een tiental kilometers met hem op en besloot hem toen te laten gaan. Ik kon mijn krachten beter sparen voor de laatste 200 km.
Ik kwam op voor mij wat bekender terrein: richting Oude Tonge. De laatste 20 kilometers voor die stempelplaats hoefde ik de routebeschrijving niet te raadplegen. Ik reed dus lekker ontspannen naar die stempelplaats toe en toen ik er aankwam bleek dat ik daar eerder was dan John.
Ik bestelde een uitgebreid ontbijt bij de uitbaatster en deze werd erg vlot geserveerd, zodat ik binnen tien minuten zat te ontbijten en dat was op het moment dat John arriveerde.
John stak zijn verbazing niet onder stoelen of banken. Hij had nauwgezet de route gevolgd, was niet gestopt en nu ik er eerder was dan hij had ik gesjoemeld, was zijn redenatie. Het is best mogelijk dat ik op detail van de route ben afgeweken de laatste 20 km. Ik had daar niet meer op gelet. Maar in kilometers zal het niets hebben uitgemaakt. John was helemaal perplex toen hij van mij vernam dat ik daar al ruim 45 minuten was. Dat kon hij toch zien aan het uitgebreide ontbijt! Ik kreeg de uitbaatster zover dat zij dit beaamde.
John snapte er niets van. Hij had de route gevolgd, dus ik niet. Ik had mij niet gedragen als een goed randonneur omdat ik had gesjoemeld en van de route was afgeweken.
Ik vroeg hem of hij nog in Harderwijk was geweest afgelopen avond toen wij daar langs kwamen. Ik wist dat hij daar van de route was afgeweken, maar daar wilde John het uiteraard niet over hebben.
Na het ontbijt reed ik weer verder. John was nog niet zo ver.
Die rit zag ik John niet meer.
De eerstvolgende keer dat ik John zag was een maand later in Engeland, vlak voor de start Londen _ Edinburgh _ Londen. Wij spraken over de 1.000 km. Na 600 km was ik afgestapt vanwege de hittegolf tijdens die dagen. John had een enorme prestatie geleverd gezien de omstandigheden en de rit uitgereden. Hij vertelde daarbij dat hij ergens verkeerd was gereden. Na verloop van tijd had hij de route weer op het punt opgepikt waar zijn aantal gereden kilometers overeen kwam met het aantal kilometers op de routebeschrijving. Dat zou reglementair gerechtvaardigd zijn, volgens zijn redenatie. De redenatie van mij en vele anderen was dat de regels zijn dat hij had moeten teruggaan naar het punt waar hij verkeerd was gereden. De uitslag van deze discussie stond van te voren vast: John bleef bij zijn standpunt en dat was maar goed ook, want zo ken ik John.
Na het volbrengen van de LEL zat het Nederlandse _legioen_ bij elkaar en bespraken de ervaringen van de rit.
John had de tocht uitgereden, maar het belangrijkste aspect dat hem op dat moment beheerste was dat hij bij een postkantoor verkeerd had gereden. Op dat moment en hierdoor liet John zien dat hij ook gewoon een mens was. Hij had ruim 1.400 km achter elkaar op de fiets gezeten, binnen de tijd afgestempeld en maakte zich druk om een futiliteit. Maar oververmoeidheid kan een mens veranderen. Hoe meer John werd geplaagd over het postkantoor, hoe feller hij werd. Tot slot werd hem nog geadviseerd om in de routes die hij voor 2006 op papier zou gaan zetten geen postkantoor op te nemen. Dit zou toch alleen maar misverstanden met zich mee brengen.
Nu John er niet meer is zal ik in veel gevallen niet meer de op ?_n na laatste zijn in het peloton.
Cor, De Lier, 3 februari 2006
Een dankbericht van de familie:
