Ter gelegenheid van het afscheid van de PSD-veren Kruiningen-Perkpolder en Vlissingen-Breskens, was er op 15 maart 2003 door de Fietsersbond afdeling Zeeland een fietstocht georganiseerd. De route ging natuurlijk over beide veren, door Zeeuws-Vlaanderen en over Noord-Beveland.

Op zaterdagmorgen had ik afgesproken met Henk V uit Kerkwerve en Peter J uit Zierikzee om gezamenlijk vanaf Schouwen-Duiveland naar Goes te fietsen. We hebben elkaar om 9.20 bij de oprit van de Zeelandbrug getroffen. Na kennismaking, zijn we met de wind in de rug in een flink tempo van start gegaan. Om 9.10 waren we in Goes bij het NS-station, gelijk met Margriet en Karin die met de auto vanaf Schouwen-Duiveland waren gekomen. Om 10.00 zouden we met andere rijders van ZILT vanuit Goes vertrekken, dus tijd voor koffie en thee in Hotel Terminus.

Om 10.00 stonden er zo_n 19 ligfietsers en de servicebus van Elfiets klaar om te vertrekken, alleen Rob was er nog niet. Via de GSM vernomen we, dat Rob wegens zijn werk iets verlaat was. Job, Wim uit Dirksland en ik hebben op Rob gewacht. 10.15 vertrokken wij met een ferm windje in het gezicht richting Kruiningen. De eerste groep had wel wat voorsprong dus we hebben er de vaart er in gezet. Wim uit D had wat problemen met zijn achterrem en band. De achterrem was al los gekoppeld door Elvin Haak (Elfiets) maar de band bleef tegen de achterbrug lopen, waarschijnlijk een te brede band gemonteerd. We hebben een korte route gekozen; Kapelle, fietspad naar Bergen op Zoom en over sluizen bij Schore en Hansweert om zo via Kruiningen bij het veerplein te komen. Op het veerplein stond Danny Siepman van Zephyr met zijn Lowracer op ons te wachten. Van de eerste groep was nog geen spoor te bekennen.

Op het veerplein bij Kruiningen stond een grote feesttent met een muziekcorps/band, standjes etc, dit zouden we nog drie keer gaan zien, want op elk veerplein was er een feest. Geleidelijk kwamen de rijders van de eerste groep binnen en we konden direct de reeds onder _stoom_ liggende veerboot oprijden. Zo veel mensen had ik nog nooit op De boot gezien, stampvol. Met enig worstelen konden we een kopje koffie bemachtigen. Aan de overkant hebben we hergegroepeerd om weer van start te gaan voor de volgende etappe, dit keer een caf_ met overdekt terras. Hier hebben we de inwendige mens weer gesterkt met koffie en appelpunt. Van etappe nummer drie was Breskens het eindpunt. Via het fietspad aan de zeedijk bij Terneuzen, kwamen we bij het viaduct van de Westerscheldetunnel. Hier konden we een stukje zien van de files als gevolg van het protest van motorrijders tegen het tunneltarief. Later was te horen _de wachttijd voor de Westerscheldetunnel bedraagt 2 uur_ :-). De dames Margriet en Karin kregen het wat moeilijker, Peter en ik hebben ze maar een klein beetje geduwd om niet te veel achter op de groep te komen. Deze etappe werden er verschillende ploegjes gevormd die ook allemaal een andere weg naar Breskens namen, uiteindelijk zijn we allemaal in Bresjes aangekomen.

Na weer een overtocht op een feestveer, zijn we elkaar aan de overkant kwijt geraakt. De mannen voor Walcheren waren vanaf de boot gelijk links het stationplein opgedoken, niet meer gezien. De overblijvers, Karin, Margriet, Peter, Henk, Danny, ? en ik zijn via de kinderhoofdjes van het haventerrein richting Ritthem gefietst. Onderweg kregen we steeds meer het idee om ergens wat te gaan drinken, het is het chauffeurscaf_ in Nieuw- en St Joosland geworden. Na een wat (te) lange stop, verschillende tripples, witbieren en (non-) alcoholica, een grote schaal hapjes (chauffeurs hoeveelheid), moesten we weer onze stalen/alu rossen opklimmen voor de laatste etappe. Danny en ? gingen rechtstreeks op huis af en wij naar Goes. Het was een zware etappe, tegenwind versterkt door enige alcohol in de benen. Sommigen onder ons moesten voor twee trappen :-). Rond 19.00 uur waren we in Goes, 98 km was het rondje. De dames gingen met de fiets in het schemer naar het Station, om daar hun auto te zoeken. Wij gingen weer om de fiets terug naar Schouwen.

Het voordeel dat we _s-ochtends hadden was nu duidelijk het nadeel, een ferme tegenwind. Henk kreeg het een beetje moeilijk, trappen werd steeds lastiger. Het was inmiddels goed donker geworden, Henk had geen verlicht bij zich, de accuverlichting van Peter ging plotsklaps uit, mijn SON naaf werkte subliem. Aan het einde van de Zeelandbrug hebben we afscheid van elkaar genomen, waarna ik nog 6 km tegen de wind mocht knokken.
We mogen terugkijken op een hele zonnige maar winderige dag met veel gezelligheid. Deze dag zal niet meer terugkomen, het veer is er niet meer.

Robert Lammerts, 148 km

---